ΟΡΟΙ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΠΕΜΠΟΥΝ ΣΕ ΣΣΕ

Κατά το άρθρο 7 παρ.2 του Ν.1876/1990, οι όροι ατομικών συμβάσεων εργασίας που αποκλίνουν από τους κανονιστικούς όρους συλλογικών συμβάσεων εργασίας, είναι επικρατέστεροι, εφόσον παρέχουν μεγαλύτερη προστασία στους εργαζόμενους.

Από τη διάταξη αυτή, σε συνδυασμό και με εκείνες των άρθρων 361ΑΚ και 648ΑΚ, προκύπτει, ότι αν με την ατομική σύμβαση εργασίας, αρχική ή τροποποιητική γίνεται παραπομπή στους κανονιστικούς όρους ΣΣΕ, οι όροι αυτοί καθίστανται περιεχόμενο της ατομικής σύμβασης εργασίας και εφόσον είναι ευνοϊκότεροι για τον μισθωτό, υπερισχύουν των όρων μεταγενέστερης ΣΣΕ που έχουν δυσμενέστερο για αυτόν περιεχόμενο.

Για να καταστεί όμως όρος της ατομικής σύμβασης εργασίας κανονιστικός όρος της ΣΣΕ, πρέπει η παραπομπή να γίνει σε συγκεκριμένη ΣΣΕ και όχι αορίστως, στις εκάστοτε ισχύουσες στις σχέσεις εργοδότη και μισθωτών ΣΣΕ, διότι στην τελευταία περίπτωση θα ισχύει η νεότερη ΣΣΕ (διαδοχή τάξεων), έστω και αν περιέχει δυσμενέστερες για τους μισθωτούς διατάξεις, αφού ρητά συμφωνήθηκε με την ατομική σύμβαση εργασίας ότι θα ισχύσει η εκάστοτε ισχύουσα ΣΣΕ.

Όταν υπάρχει διαδοχή ΣΣΕ σύμφωνα με τις διατάξεις του Ν.1876/1990, η νεότερη ΣΣΕ μπορεί  να τροποποιεί τους όρους εργασίας της παλαιότερης, τόσο υπέρ όσο και εις βάρος των εργαζομένων, δηλαδή κατά τη διαδοχή ΣΣΕ δεν ισχύει η αρχή της προστασίας ή της εύνοιας υπέρ των μισθωτών αλλά η αρχή της τάξεως (αρχή της διαδοχής των ρυθμίσεων).

Σύμφωνα με το Π.Δ 156/1994 ο εργοδότης έχει την υποχρέωση να ενημερώνει τον εργαζόμενο για τους όρους που διέπουν τη σύμβαση ή τη σχέση εργασίας. Η ενημέρωση μπορεί να γίνει και με έγγραφο το οποίο θα πρέπει να περιέχει όλα τα προβλεπόμενα στοιχεία(άρθρο 3).

Το εν λόγω  Π.Δ δεν έχει ως σκοπό να επιβάλλει στον εργοδότη οποιουσδήποτε νέους όρους και συνθήκες εργασίας ή οποιαδήποτε μεταβολή των υφισταμένων, αλλά καθιερώνει απλά υποχρέωση του εργοδότη να ενημερώσει τον εργαζόμενο για τους ισχύοντες όρους και συνθήκες εργασίας, όπως αυτοί καθορίζονται είτε από τον νόμο είτε από την ατομική συμφωνία μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. Η υποχρέωση ενημέρωσης αφορά δηλαδή την ήδη υπάρχουσα νομική κατάσταση της σύμβασης ή της σχέσης εργασίας και δεν δημιουργεί νέα κατάσταση ή νέα συμφωνία, αφού το εν λόγω Π.Δ δεν αποτελεί πηγή δικαίου, αλλά έχει απλά ενημερωτικό χαρακτήρα.

Κατά συνέπεια χωρίς την ύπαρξη ειδικής συμφωνίας μεταξύ εργοδότη και μισθωτού, με την οποία να γίνεται παραπομπή στους κανονιστικούς όρους ορισμένης ΣΣΕ, μόνη η έγγραφη ενημέρωση του εργαζόμενου,  κατά τις διατάξεις του Π.Δ156/94 για τις ισχύουσες κατά τον χρόνο ενημέρωσης συλλογικές ρυθμίσεις, δεν καθιστά αυτοδικαίως τους όρους της συγκεκριμένης ΣΣΕ και όρους της ατομικής σύμβασης του μισθωτού (ΑΠ251/2012, ΑΠ1494/2010, ΑΠ860/2010, ΑΠ1100/2009, ΑΠ277/2009, ΑΠ1437/2006, ΑΠ711/2005).